قسمت سوم

باز هم صحبت چرخید وقتی تنها عضو متاهل کلاسمون مطرح کرد : مرد ها در سنین پائین تر از 25 سالگی فقط به دنبال یه همدم هستن و معمولا در این سنین بر اساس عشق ازدواج می کنن ولی وقتی از این سن گذشت و ازدواج نکردن معمولا ازدواجشون به بعد از 30 سالگی موکول میشه...........خب البته تا حدودی با این حرف موافقم اما فکر می کنم این مربوط به جنسیت خاص و شرایط خاص اون جنس نباشه بلکه مربوط به سن و تجربیات ، حال و هوا و معیار هائی است که آدم در هر سن و سالی داره . می تونم با اطمینان کامل بگم یه دختر 17-18 ساله می تونه تمام عشقش را بدون هیچ توقعی به یه پسر که می تونه همدمش بشه عرضه کنه حتی اگه اون پسر هیچ امکان تشکیل زندگی را نداشته باشه، حاضره تمام نداری ها( مادی ، معنوی و حتی یه سری از خصوصیات شخصی....) را قبول کنه و حتی بیشتر خوشحال میشه اگه با هم زندگیشونو و همدیگرو بسازن وشرایط و آدم ها قابل عوض کردن و تغییر ، فرصت را برای زندگی کردن بسیار طولانی و آینده را هم بسیار دور دست می بینه اما بعد از گذشت فقط 4-5 سال همه چی عوض میشه انگار دختر دقیقه به دقیقه نبودن یک همدم و همسر راکنار خودش محاسبه کرده و لمس کرده ،آدم ها و شرایط را با ثبات ، زندگی را تمام شدنی و آینده را پیش چشم می بینه و دیگه حاضر نیست همون شرایط قبلی را بپذیره بخصوص اگه توی این 4-5 سال پیشرفت هائی هم در زندگیش کرده باشه